Ad Deos grato animo.
Ad amicum cui nomen est
Albertus Pugliese qui fuit illo tempore comes doloris et gravioris condicionis.
Ad amicum qui statuit sibi
gestum difficile ratione capiendium
infligere.
Sunt argumenta gravia quae
tractari nequeunt sermone vulgari et praecipue de quo dicturus sum
proficisciendo a casu collegae mirabillimi cui Musae permulta dona largitae
sunt et proh dolor ab eis statuit
sponte (? ) recedere. At maxime donum
supremum ostentavit, per quod
singularitas eius signum receptum inter electos
lauri dignos inscribi poterat, praestantiam mirabillimam ( kalokagaton).
Desiderio attamen infinitivo,
quod fundamentum entis permanet, tractus pulsusque, et cum sentiret denique
angustissimum locum ubi strictus vivebat, venenum voluit vel potius subiectus
est pulsioni expellendi. Ablata proinde conscientia morte, manet in natura nisi
aspectu rei in-formante perrenni in circulo ubi multiplicia puncta lucentia
currunt vetera et semper nova.
Fuit forma et essentia: onus
suum explevit et astrum surgens et moriens demonstrare voluit in-stante.
Hoc scimus per
TRADITIONEM nostram quae dicitur
noetica, non quia ducitur ad scientiam, sed potius ad veritatem monstrandam.
Acta diurna nocturnaque signant ens hoc
in singularitate eius et conscientia struitur his rebus materialibus, inter
quas aestimanda sunt subtilia et extra- sensibilia.
Contra nous non est cogitativus neque scitivus:
clarus per se et in se numquam ac- quisit neque dis- currit; stat velut lux
perennis .
At haec
lux conscientia vera fit quando coit cum conscientia singula cum haec se
tollat ad lucem perenem omni-pervasivam quae se superat transeuns per singulam
manifestationem ostentativam. Unde non
est per se haec singula vita et in alio
fundamentum invenit.
Iam stat non memoria neque
com-memoratione.
Nam memoria duplex est : in
se, et ita aufertur( non externa, sed interna vivit memoria); cum aliis non
potest subsistere quia motus rerum omnia trahit secum.
Magis : com-memoratio, cum
proiciatur in extensum psychicum, nisi
collocatio est in propinquitate, oblivioni subiecta .
Cum enim extensum
proximum sit, recordatio evenit momento fixo, id est proximo.
Et cum proximum factum sit,
statim praeteritum, recordiatio extensa
nequit transire ad repetitionem longam.
Extra has res, vir, qui
superest per nomen et cuius quidditas iam ignota proximis ablata est, manet
brevissimo tempore inter viventes. Neque hi, quiddidate ablata, a se petunt cur
ablatio facta sit per voluntatem et non per coactionem.
Secundum opinionem HUSSERLIANAM, proximum, vel alterum, videmus ANALOGICE, per proiectionem subiectivam, quod
exprimit imperfectam cognitionem.
At si in ima inicimus
considerationem nostram, quoque in individuo invenimus desiderium infinitivum
quod nos ducit praeter et ultra vitam talem quam recusamus.
Si contra sentiremus
desiderium kosmicum, tunc eo ipso capteremus quod transcendit immanentiam nostram quae coit cum
transcendentia.
Attamen non omnibus datur percipere coniunctionem hanc.
Restat denique desiderium
infinitivum , i.e. plus quam vita data et habita, quam, cum sit in oppsitione
cum desiderio infinitivo, iam non toleramus, tracti potentia vitae negativa.
At negatio vitae nisi
affirmatio est , quia nec ultra stat quod cupimus ardentissime, i.e. negationem
ipsam.
At potest evenire hanc ipsam
negationem esse constitutum individui, cum limitem intensitatem negans pati
nolit is qui maiorem vitam intensivam cupit. Unde negatio venit, surgit in animo eius obscuritate
repleto huius vitae quae fit limitatio tristissima.
At negatio est nisi
affirmatio. Quidam tempore nostro, animo singulari structus, vitam degit
duplicem: in externo ridet, in interno
luget.
Putat plerumque vitam
externam posse esse cura animo fracto et
turbato. Inter se et intra se a se ipso petit cur tristitia, in angorem repentem
mutata, eum suffocans, aninum
carpiat, quandoquidem beatissimus ab
omnibus aestimatur. At oculi solum
partem quandam accipiunt, et magis ANAGOGICE.
Interea quidam in angustia et
solus dolet lacrimis sanguinis. Oculi externi
nullam salutem afferre possunt: moriturus est, quid aliud? Angor duplex
est : causa solitudinis, causa defectionis com-munionis . Si ille sentiret
aninum aliorum tangeret in imis suum, se ipsum com-munem probaret. Propter hoc sentit vitam strictam inter limites insuperabiles vitam
insignificantem suam et vitam alienam aliorum. Moriturum esse statuit. In solitudine
desiderat maiorem vitam intensivam, infinitivam. Inscius negat, sed affirmat
.
Physis stat prout est totum,
totalitas vel omnitas (est quod debet esse); eodem tempore ex-stat , est quod
semper se superat, est cursus separativus; ita omne ens est in-stans, i.e.
stans in se, determinatio activa et summa re manifestativa.
Ut in-stans ens vivit non
vita sua sed vita derivata; ut vita
derivata habet in se quod pertinet ad momentum compositum et quod
pertinet ad aeternum. Momentum formale est transeuns et includit semper
desiderium infinitivum. Hoc desiderium (inclinatio ontica ) est praecipue
trans- positum, i.e. revelat quod pertinet ad aeternum.
Si dicimus desiderium non
indicamus voluntatem subiectivam sed
potius institutionem prae-conscientialem, qua ens in se prae-formale inclinat
ad essentiale quo instituitur essentialiter ab aeterno .
In constitutione formali
transeunte (quod Aristotoles appellat entelechian) ens causa essentiae suae, aptum est ad migrationem , quae est re-integratio. Hoc
sub aspectu odium vitae (quod aliqui appellant taedium vitae) evenit ut mutetur
in ORDINEM AMORIS, qui summa re
exprimit desiderium infinitivum, quod
non est aspiratio ad aeternitatem prout ens inclinat solum ad unam partem
in-stantis eius; at, cum adaesio pulsionalis coeat totaliter secum, sine
ex-cedentia, potest evenire, ut haec
pars, fallax in se, vertatur per recusationem in adversam partem; unde destructio voluntaria.
At ens compositum est et semper, si conscium sit ac non, manet matriciale quia origo eius in fundamento ponitur et
propter hoc condicio existentialis eius plerumque in KREIA consistit cum
inclinatio radicalis eius inscienter id
ducat ad ipsam originem.
MORS VOLUNTARIA postulat non
absolutum ut desiderium infinitivum, sed negationem ( scilicet: quantum ad se,
haud quantum ad superius in ente volente inscienter implicitum et summa re
iubente semper ad aliud).
Nec vero stat absolutum
ultra-finitum in quantum negatio finiti.
MORS VOLUNTARIA, quae est semper obnubilatio mentis, ad quam pertinet
claritas, nullo modo potest definiri secatio vel interruptio vel fractio ut
actus immediatus etsi consecutus per tempora antecedentia et consequenter
mediatus, est semper repentinus ut fulguratio voluntatis non prospicentis extra
se.
MORS VOLUNTARIA, carente
totalitate entis in se, cogitantis et sentientis, actus fallax est, cum se
putet definitive contra se .
Ut compositum, ens immersum
est in OMNI-TATE et ramificationes habet radicesque ubicumque. Praeterea,
conscientia limitata et limitativa eius morente, ea quae tangitur et tingitur angore sensu orbativo manet
conscientia superior quae numquam in actum personalem versa est. Haec conscientia est idea quae apta est in
integrum vertenda .
(Oportet consideremus idean
non esse tam ens abstractum separatum vel
separativum quam EIDOS, ut VISUM
, ut quod venit ad oculos, stans in se et per se, egoitate subiectiva absente.
Nam ens, nisi portio
quaedam qualitate quantitateque
qualibet affecta OMNI-TATIS, non est pro-cesus per se qui possit intra-determinari neque
super-ultra aliquid determinare praeter se (contra conceptum MARXIANIUM) .
Hoc sub aspectu pro-cesus, vel modus, cuius fundamentum re vera ad cognitionem subiectivam
difficile vel impossibile re-ferre opus sit intellecttu humano, re-tinendus
est, conscientia subiectiva abstracta.
Si igitur hic de conscientia
superiore loquimur, nisi de auto-motu qui se in circulo perenni ponit et
affirmat quasi voluntate propria exprimeretur.
Ergo ens humanum
effectus, non causa sui , NATURA (prae-stante).
CONSCIENTIA ut illud in-stans
exstinguitur, non conscientia ut idea, consequitur ex eo ut persona sit sensu vero persona
vestiventum celans nuditadem.
Sciendum est conscietam veram ad se non posse
ad-venire nisi per gradus existentiae, sicut MYTHUS monstrat. Ita conscientia
fit conscia.
Actus vehemens interumpit
gradum utpote gradatum per stadia
existentialia et vitalia et se omnino fallit cum interuptio sit ictus secans
definitivus.
Certe ictu in-stans finitur,
i.e. ille conatus exstentialis, conscientia
limitata et limitativa, cui illa egoitas sentiens et cogitans adhaeret,
definitive exstinguitur.
Contra idea manet eadem et
per gradus transire non desinit, sicut fundamentum vestimenta induere numquam
desinit per gradus materiae.
Hoc scimus per TRADIOTENEM
nostram quae dicitur noetica, non quia ducitur-diximus- ad scientiam, sed potius ad veritatem
sapientialem: nam acta diurna nocturnacque
signant ens hoc in singularitate eius et scientiam et sapientiam non
negari ad invicem posse dicendum nobis est; ultra potius sapientia aliquo
momento pro-greditur, cum ante ponat ens totum, cuius ens humanum momentum est
transitivum.
Haec verumtamen lux
conscientia vera fit quando coit cum conscientia singula quae tollatur ad lucem
perennem et omni-pervasivam se superantem et transeutem per singulam
manifestationem ostensivam, quamlibet vero.
Unde in alio fundamentum intra- kosmicum invenitur
essentiale quod immediate manifestatur.
Nullo
modo per haec verba indicare volumus imaginem retro-mundanam, quippe
quae inter res duplicem realitatem ponere fingat .
Iam diximus OMNI-TATEM esse totum quod in-stat et ex-stat.
Heros, secundum FATUM, omnino
adhaeret desiderio infinitivo et stadium humanum translativum reddit actibus
suis.
Joachim prof.
Grupposo